ابتذال در برخی از مجموعه های نمایش خانگی، هنر کشور را بیراهه کشانده است!

از سریال هایی مثل «نیو کمپ» و «سرگیجه» و… -که به تمام معنا آشغال هستند- گرفته تا برنامه های رئالیتی «تی ان تی»، «دوست به ماهره»، «ناتو»، «ارتش سری» و… گویی نمایش هایی برای تخریب سبک زندگی ایرانی/اسلامی و ترویج سبک زندگی ناپسند و آشوبگرانه هستند.

از آنجایی که سود اقتصادی بیش از هر چیزی در شبکه تلویزیونی داخلی اهمیت دارد و گاه اهداف سیاسی پشت آثار نهفته است، رفتن به سمت ابتذال و ناهنجاری در این نوع سریال ها قابل پیش بینی بود. به دلیل سیطره سرمایه داری در شبکه تلویزیونی خانگی، نمی توان انتظار داشت که فرهنگ اصیل و متعالی در آن بازتولید شود.

در اولین سریال ها و نمایش هایی که وارد شبکه تلویزیونی خانگی شد، رویکردی برای پرهیز از هنجارها وجود داشت. اما هر چه جلوتر می رفتیم این وضعیت بدتر می شد. همانطور که امروز می بینیم، پلتفرم های منتشر کننده سریال ها و سازندگان آثار در شبکه خانگی دست به هر کاری می زنند تا مشتری جذب کنند.

یکی از عوامل موثر بر ترویج خشونت و مضامین غیراخلاقی در محصولات این پلتفرم، تولید برخی از این سریال ها با سرمایه های مشکوک و آلوده است. اساساً سرمایه داری غیرمولد و رانتی با منابع مالی ناسالم باعث بازتولید خشونت و ابتذال اخلاقی در جامعه می شود. نمونه بارز این موضوع، کشف برخی کلاهبرداران و صاحبان پول های کثیف به عنوان حامیان سریال هایی است که برنامه عادی سازی ناهنجاری های اخلاقی و عشق چند ضلعی را در خود دارند.

البته اهداف سیاسی را نیز باید اضافه کرد. همه می دانیم که برخی از جریان های سیاسی با تضعیف فرهنگ عمومی کار می کنند. در سال های اخیر بسیاری از فیلمسازان روشنفکر و سیاستمدار به ضد هنجارگرایی روی آورده و به زیرساخت های فرهنگی و تمدنی آسیب رسانده اند. اگر دقت کنید برخی از روزنامه ها و رسانه های وابسته به برخی احزاب مدافع سرسخت این جریان ابتذال در عرصه فرهنگ و هنر هستند.

در این میان حقوق معنوی و فرهنگی مخاطبان پایمال می شود. یعنی مخاطبی که به محصول ملی اعتماد دارد و فکر می‌کند با پرداخت هزینه برای پلتفرم‌های آنلاین فیلم و سریال کشور، محصولی سالم و استاندارد دریافت می‌کند، به برنامه‌ها و سریال‌هایی دست پیدا می‌کند که گاهی اوقات شرم‌آور خانواده و کم است. ذائقه و نگاه فرهنگی آنها کم کم کاهش می یابد.

از این منظر این نوع فیلم ها و سریال ها نه تنها به مخاطب آسیب می زند، بلکه به جریان فرهنگی و تولید هنری نیز آسیب می رساند. چرا که عموم مردم و کسانی که دنبال سرگرمی هستند عادت می کنند که سریال های سطح پایین را بدون آگاهی ببینند و بعد سریال هایی که ارزش ساختاری و هنری بالاتری دارند کمتر به چشم می آیند.