آیا بدنه جنگنده های مدرن ضد گلوله است (+عکس)

برخلاف ابرقهرمانان کمیک آمریکایی مانند سوپرمن با بدنه ضد گلوله اش، جت های جنگنده مدرن ضد گلوله نیستند. هواپیماهای جنگنده زره پوش نیستند زیرا فلز مورد نیاز برای محافظت از هواپیما آن را بیش از حد سنگین می کند و بر عملکرد آیرودینامیکی آن تأثیر می گذارد.

به گزارش روزیاتو، برخی از هواپیماهای تهاجمی زمینی با پشتیبانی نزدیک مادون صوت مانند جنگنده آمریکایی Fairchild Republic A-10 Thunderbolt II (Warthog) و جنگنده روسی سوخو Su-25 با نام رمز Frogfoot در ناتو دارای ویژگی های شبه ضد گلوله هستند. اینها سلاح های کوچکی هستند که برای محافظت از خلبان در برابر آتش زمینی طراحی شده اند.

کابین A-10 توسط یک پوسته تیتانیوم 540 کیلوگرمی به نام “حمام” محافظت می شود. این گلوله در حین آزمایش توانست در برابر آتش مستقیم توپخانه 23 میلی متری و آتش غیرمستقیم ترکش های اسلحه 57 میلی متری مقاومت کند.

روسیه همچنین یک بدنه تیتانیوم جوش داده شده به شکل وان حمام بر روی سوخو سوخوی 25 نصب کرد، زیرا نقش آن به عنوان یک هواپیمای پشتیبانی کند و نزدیک آن را در برابر آتش زمینی آسیب پذیر می کرد.

سرعت و قدرت مانور مهمتر از زره بود

در روزهای اولیه جنگ هوایی، سازندگان هواپیماهای نظامی بیشتر به ساخت هواپیماهای سریعتر و قابل مانور بیشتر علاقه داشتند.

با این حال، با پیشرفت تکنولوژی، آنها به دنبال راه هایی برای محافظت از قسمت هایی از هواپیما بودند که در برابر گلوله آسیب پذیرتر بودند. با شروع جنگ جهانی دوم توجه بیشتری به حفاظت از خلبانان در برابر شلیک گلوله و ترکش ناشی از انفجار گلوله های ضدهوایی معطوف شد.

با پیشروی جنگ، لوفت وافه آلمان شروع به بازسازی جنگنده های مسرشمیت Bf 109 خود با صفحات فولادی در پشت سر خلبان و یک پست در پشت کابین خلبان کرد. علاوه بر این، ضخامت پانل شیشه ای جلوی کابین خلبان افزایش یافت، زیرا گمان می رفت گلوله ها در جنگ به جلو یا عقب هواپیما برخورد کنند.

موشک های زمین به هوا توسعه یافتند

در پایان جنگ جهانی دوم، زمانی که هواپیماها سریعتر شدند و بالاتر رفتند، تلاش برای ساقط کردن آنها با گلوله های ضد هوایی بی فایده بود.

در طول جنگ، تفنگ ضد هوایی 88 میلی متری و توپخانه ضد تانک اصلی ترین سلاح های زمین به هوای آلمان بودند. اگر یک هواپیمای بوئینگ B-17 فلاینگ فورترس در محدوده تیراندازی آنها قرار می گرفت، آلمانی ها تخمین می زدند که بیش از 2800 گلوله برای سرنگونی یک هواپیما مورد نیاز است.

با ورود به جنگ با کابین فشرده، B-29 توانست در ارتفاعات بالاتر پرواز کند و ضدهوایی های آلمانی را بی استفاده کند. راه حل آشکار آلمانی ها توسعه موشک زمین به هوا بود که بتواند هواپیما را ساقط کند.

جوزف استالین از ترس بمباران مسکو توسط متفقین مانند شهرهای آلمان، به مهندسان خود دستور داد که چنین سلاحی را بسازند. اولین مورد از این موشک های جدید سامانه اس-25 برکوت بود که در بهار 1955 وارد خدمت شد.

موشک های هوا به هوا هم رسید

با در دسترس بودن موشک های زمین به هوا، گام بعدی ساخت موشک هوا به هوا بود که می توانست از هواپیما شلیک شود. اولین استفاده از موشک هوا به هوا در سپتامبر 1958 رخ داد، زمانی که یک تایوانی F-86 Sabers از موشک های آمریکایی AIM-9B Sidewinder در چندین درگیری علیه میگ-17 جمهوری خلق چین استفاده کرد.

با پیشرفت تکنولوژی و روش های جدید هدف قرار دادن موشک زمین به هوا به سمت هدف، ایده تجهیز هواپیما به زره بی معنی به نظر می رسید و این مشکل در کنار وزن اضافی، دلیل اصلی آن است. انجام نشد.