نمایش فیلم سرخ پوست از شبکه سه سیما / نقش آفرینی متفاوت پریناز ایزدیار در این فیلم! + عکس

فیلم سرخ پوست روایتی است از سال 1347 که با نقش آفرینی پریناز ایزدیار و محمد علیزاده به اثری متفاوت در سینما تبدیل شده است. این فیلم در تلویزیون نیز پخش شده است.

فیلم سرخ‌پوست به کارگردانی و نویسندگی نیما جاویدی و بازی نوید محمدزاده و پریناز ایزدیار از شبکه سه پخش شد.

به گزارش پی ام آپ، در حین پخش این فیلم موهای پریناز ایزدیار سانسور شد که از چشم مخاطبان فضای مجازی دور نماند.

نقد و بررسی فیلم سرخ‌پوست

اسماعیل دلخموش در دیجی مگ نوشت: «سرخ پوست» دومین ساخته بلند نیما جاویدی است که از سال ۱۳۹۲ با فیلم «ملبورن» توجه سینمای ایران را به خود جلب کرد.

برای تحلیل فیلم سرخ پوست باید به بخشی از تاریخچه فیلم پرداخت. تاریخچه پوست قرمز به سال 1347 برمی گردد.

یک زندان قدیمی برای تخریب باید خالی شود. همزمان با پایان تخلیه زندان، متوجه می شویم که رئیس زندان (با بازی نوید محمدزاده) با توجه به فعالیت چندین ساله خود به مقام بالاتری (با بازی مانی حقیقی) ارتقا یافته و فرمانده نیروی انتظامی خواهد شد.

رئیس زندان با خوشحالی از ترفیع، تنها زمانی باید زندان را تحویل دهد و به سمت جدید برود که به او اطلاع می دهند که زندانی در حین تخلیه زندان فرار کرده است.

زندانی محکوم به اعدام معروف به “احمد مو سرخ”. به این ترتیب، وضعیت پایدار از طریق ایجاد یک گره بحرانی می شود.

فیلم با حالتی پر از تعلیق ادامه می‌یابد و تلاش‌های رئیس برای یافتن احمد را نشان می‌دهد، در حالی که دو منبع هستند. کارمند زن زندان (با بازی پریناز ایزدیار) که نوعی درگیری عاطفی نیز ایجاد کرد. در کنار حقایق بی گناهی احمد، یک درگیری اخلاقی درونی نیز برای شخصیت اصلی ایجاد می کنند.

رئیس زندان باید احمد را پیدا کرده و تحویل دهد تا موقعیت و پیشرفت خود را حفظ کند. در عین حال برای حفظ انسانیت خود باید برعکس عمل کنید.

فیلمنامه به خصوص درباره رئیس زندان، مطالب مناسبی برای شخصیت پردازی ایجاد کرده است. شخصیت پردازی ظریف و دقیق است و از همان ابتدا تصویر خاکستری رئیس زندان را ترسیم می کند.

یک ضد قهرمان دوست داشتنی که باید در یک درگیری درونی و بیرونی نقش آفرینی کند.

بازی زیبای نوید محمدزاده

تک تک حرکات نوید محمدزاده در فیلم سرخ پوست حساب شده و شاهد بازی درخشانی از او هستیم که شاید یکی از خاطره انگیزترین نقش های اوست.

بازی به شدت کنترل می شود و به پیشرفت فیلم کمک کرده است. تمام رفتارهای رئیس نشان می دهد که یک فرد عادی در خدمت یک سیستم است. که در عین حال عقده و کینه هم نیست.

انسانی روشن تاریک، درون ساختاری غیرانسانی. فردی که آمیخته ای از خیر و شر است.

احمد مو قرمز نیز با نشانه هایش در فیلم حضور دارد و منشا تعلیق و تنش فیلم است.

زن نیز که ظاهراً به نوعی کارمند ندامتگاه است، عامل تحریک بخش خوبی از شخصیت رئیس زندان است و عشق و انسانیت را در چشم رئیس زندان ترسیم کند.

صحنه های کلی در خدمت تعمیق چالش های کارگردان است.

صحنه پرخاشگری او در تعامل با دختر کوچک احمد به او یادآوری می کند که این وضعیت چقدر او را بی رحم کرده است و صحنه اسارت دقیقه‌ای او در سلول، یادآوری مختصر و مفیدی است از اینکه اسارت حتی برای چند دقیقه چگونه است.

نقطه قوت فیلم در این است که کارگردان تغییر ناگهانی و آبکی ندارد و این تنش فیلم را تا دقایق پایانی حفظ می کند. فضا تأثیرگذار است و دوربین کاملاً در خدمت داستان است.

تفسیرهای عمومی

تفاسیر کلی از وضعیت کلی فیلم نیز راه را برای تفاسیر کلی تری باز می کند. تخریب زندان قدیمی با کادری از مردم عادی با تعاملات نسبتاً انسانی در مقابل خدمه تخریب و باند فرودگاه که نیاز به توسعه دارد.

توسعه ای که با تخریب همراه است و ساختارهای نیمه انسانی قدیمی را به کلی از بین می برد.

در حالی که فیلم داستان مفصلی را روایت می‌کند، در لایه‌ای عمیق‌تر به شکلی از توسعه لجام گسیخته و ناهمگون اشاره دارد.

تحولی که بیشتر به مذاق استادان خوش می آید و احمد سرخ پوست را زیر آوارش در هم می ریزد.

همه اینها فیلم را به اثری تبدیل کرده است که دست مخاطب سینما و سایر مخاطبان را خالی نخواهد گذاشت.

پایان فیلم نیز تا حدودی قابل پیش بینی است، اما درست ترین پایانی است که می تواند اوضاع را حل کند.

شاید تنها ضعف فیلمنامه این باشد که شخصیت کارگر زندان به اندازه شخصیت کارگردان پررنگ نیست. و این مشکل در کنار انگیزه ضعیف باعث آسیب به شخصیت مددکار شده است و حضور او در برخی صحنه ها گاهی فیلم را بیش از حد هالیوودی می کند.

در مجموع فیلم سرخ پوست اثری است که ما در سینمای ایران به آن نیاز مبرم داریم.

فیلمی که می داند چگونه داستان خود را به درستی روایت کند. در شخصیت پردازی؛ حداقل شخصیت پردازی قهرمانش (ضد قهرمان) عملکرد قابل قبولی داردو زیاده خواهی های معمول داستان را آن طور که باید به پایان می رساند.