بررسی مصاف چالش برانگیز بازیگری بهاره افشاری در نقش “هاجر” در سریال “حیثیت گمشده”! /تاثیرگذاری با یک نقش!

«حیثیت گمشده» سومین سریال بهاره افشاری پس از «ممنوعه» و «نیوکمپ» در شبکه نمایش خانگی است. از قضا مدت زیادی از اتمام «نیوکمپ» در رابطه با «حیثیت گمشده» که حال و هوای کاملا متفاوتی دارد نگذشته بود. جالب اینجاست که افشاری در اولی کمدی را تجربه کرد و در دومی به یکی از حواشی اصلی یک درام گزنده و تلخ تبدیل شد. و باز هم جالب است که نقش او در سریال «حیثیت گمشده» کوتاه است، اما حضور او در کل سریال احساس می شود.

به گزارش پی ام آپ، این سریال به کارگردانی سجاد پهلوان زاده بر اساس فیلمنامه احمد سلگی ساخته شده است. داستان درباره مردی به نام امیر (با بازی مهدی حسینی نیا) است که پس از مرگ همسرش هاجر به دنبال کشف اسرار است.

اولین برخورد مردم با هاجر زمانی بود که او با شوهرش زندگی عاشقانه ای داشت. بعدها مشخص شد که ناتوانی در بچه دار شدن رابطه آنها را سرد کرده و مشکلات مالی زندگی آنها را تاریک کرده است. در قسمت‌های اولیه، هاجر در وضعیت فروش مواد مخدر نشان داده شد. امیر پس از خودکشی متوجه ماجرا شد و متوجه شد که همسرش با یک باند بزرگ توزیع مواد مخدر همکاری داشته است.

نقش بهاره افشاری از حضور مقابل دوربین در «حیثیت گمشده» زیاد نیست، اما نقش هاجر در روند سریال تاثیرگذار است. او بر این موضوع مسلط بود و می دانست که چاره ای جز ترسیم شخصیتی جذاب ندارد. زنی که عاشق پیشه است و کم کم به سمت دیگری می رود. فراموش نکنیم که هاجر مجبور شد بر خلاف جریان زمان حرکت کند و کارهای غیرقانونی را پذیرفت و در نهایت چون طاقت نیاورد دست به خودکشی زد.

بهاره افشاری برای ترسیم تصویری باورپذیر از شخصیت به گونه ای عمل کرد که حضور او با وجود غیبت در اکثر قسمت ها احساس می شود و این چیزی نیست جز تحلیل درست بازیگر از شخصیت. شخصیتی که گاهی ترحم عموم را برمی انگیزد و گاهی حسادت می کند; درست مثل کاری که هاجر با امیر کرد و زندگی اش از این به آن سو شد!

هاجر یکی از نقش های ویژه کارنامه افشاری است که در یادها می ماند. چون فرصت زیادی برای انتقال احساسات درونی کاراکتر نداشت و در همان سکانس ها نه با کلمات، بلکه با کمک حالات چهره، حال شخصیت را منتقل می کرد.

با کاری که بهاره افشاری در «حیثیت گمشده» انجام داد، بار دیگر این فرضیه معروف که برای موفقیت در بازیگری لزومی به حضور در نقش اول نیست ثابت می شود. بلکه کیفیت حضور در مقابل دوربین و نحوه ارائه مختصات شخصیت بدیع و جلوتر از همه چیز است.