درد مزمن چگونه درمان می شود؟

بعد- کاترین چارلوود زمانی که فقط 14 سال داشت متوجه یک توده در ساعد راست خود شد. تورم ساعد او با درد شدید عضلانی همراه بود و انجام فعالیت های روزانه را برای او دشوار می کرد. به عنوان یک کلارینتیست با استعداد در یک مدرسه انگلیسی که در آن مطالعات منظم موسیقی بخشی از برنامه مدرسه است. درد وحشتناکی را احساس کرد.

به گزارش فرارو به نقل از اکونومیست، به من گفته شد که درد شش هفته دیگر برطرف می شود. اما هفته ها گذشت و درد ادامه داشت. پزشکان تشخیص دادند که او دچار التهاب تاندون است. کاترین تمام تلاش خود را کرد تا تمرینات موسیقی خود را به حداقل برساند و نوشتن با دست چپ خود را آموخت. در نهایت مجبور شد مدرسه را رها کند، زیرا دیگر امکان نواختن کلارینت وجود نداشت.

اگر درد بعد از شش ماه ادامه یابد؛ پزشکان که به عنوان نوعی تاندونیت ارزیابی شده بودند، به او توصیه کردند که جراحی کند. او می‌گوید: «هر بار که بدنم را چک می‌کردند، به دنبال چیزی می‌گشتند که آنجا نبود. روش دوم برای کاهش فشار روی عصب رادیال اوضاع را بدتر کرد.

از آن زمان، او گهگاه احساس می کرد که جریان الکتریکی از روی اسکار ناشی از جراحی عبور می کند. او می گوید: “صدا می تواند بالا برود، می تواند بسیار بلند شود، اما پایین نمی آید.” درد او بیشتر تشخیص داده شده است، اما ریشه واقعی درد او مرموز و ناشناخته است.

درد مزمن یک مشکل بزرگ است مهم نیست که چند نفر آن را تجربه کنند. برخلاف درد حاد، که پاسخی کوتاه مدت به یک رویداد خطرناک یا مضر است، درد مزمن به طور کلی به مدت سه ماه یا بیشتر تعریف می شود. درد مزمن هیچ هدف تکاملی قابل تشخیصی ندارد و اغلب هیچ محرک قابل شناسایی ندارد و بهتر است به عنوان یک بیماری در نظر گرفته شود که تقریباً 30٪ از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد و هزینه های اقتصادی قابل توجهی را در درمان پزشکی، مانند از دست دادن بهره وری و مراقبت نیروی کار، متحمل می شود. برآوردها حاکی از آن است که از هر ده نفر مبتلا به درد مزمن، یک نفر درد ناتوان کننده ای را تجربه می کند که آن را به علت اصلی ناتوانی در سراسر جهان تبدیل می کند.

درد مزمن باعث علائم فیزیکی و همچنین مشکلات روانی رایج مانند افسردگی و انزوای اجتماعی می شود. سارا ویلا هرناندز، محقق درد در کینگز کالج لندن که از دردهای مزمن نیز رنج می برد، می گوید: «این درد زندگی شما را بدبخت می کند. ایان ولرت از امپریال کالج لندن، که درد مزمن را مطالعه می کند، توضیح می دهد که همانطور که افسردگی با احساس غم و اندوه متفاوت است، این تجربه نیز با یک درد ناگهانی، مانند ضربه زدن به انگشت پا متفاوت است.

تعداد افرادی که درد مزمن را تجربه می کنند در حال افزایش است. بسیاری از بیماری‌هایی که زمانی کشنده بودند، اکنون قابل درمان هستند و گاهی اوقات بیماران رنج می‌برند، اگرچه زنده می‌مانند. برای مثال، از هر سه بازمانده سرطان، یک نفر با درد مزمن زندگی می کند. 80 درصد بیماران تحت مراقبت در منزل این وضعیت را تجربه می کنند. شیوع کووید-19 نیز تأثیر زیادی بر این موضوع داشت. تخمین زده می شود که تقریباً 65 میلیون نفر در سراسر جهان با کووید-19 طولانی مدت زندگی می کنند. یک چهارم آنها از درد رنج می برند.

برای کمک به پزشکان در درمان درد مزمن، دانشمندان ابتدا باید بفهمند که این درد از کجا می آید. کریستوفر اکلستون، رئیس مرکز تحقیقات درد در دانشگاه باث در بریتانیا می گوید: «درد مزمن به عنوان یک تلاش تحقیقاتی مانند یک تصادف رانندگی است.

بیشتر دردهایی که افراد تجربه می کنند ناشی از پاسخ سلول های عصبی تخصصی بدن به عوامل آسیب زا مانند فشار یا گرما است. پروتئین‌های سطح این سلول‌ها تغییر شکل می‌دهند و کانال‌هایی تولید می‌کنند که جریان یون‌های باردار را از این سلول‌ها به سلول‌های مجاور، نخاع و مغز هدایت می‌کنند، جایی که به عنوان درد تعبیر می‌شود.

این سیگنال از بافت آسیب دیده در امتداد اعصاب سالم به عنوان درد شناخته می شود و می تواند به طور مزمن در شرایطی مانند زخم یا آرتریت رخ دهد. در مقابل، درد نوروپاتیک زمانی رخ می دهد که بافت سالم باشد اما خود اعصاب آسیب دیده باشند. نمونه هایی از آن را می توان در آسیب های نخاعی یا زونا مشاهده کرد.

با این حال، همه دردهای مزمن را نمی توان به این دو گروه تقسیم کرد. انجمن بین المللی تحقیقات درد، یک موسسه تحقیقاتی پیشرو در زمینه درد، شکل جدیدی از درد مزمن را در سال 2017 تعریف کرد: درد پوشیدن پلاستیک این وضعیت جدید به طور بالقوه توسط بیش از یک میلیارد نفر تجربه شده است. در این نوع درد، بافت ها و اعصاب سالم به نظر می رسند، اما درد ادامه دارد. این دردی است که چارلوود می کشد.

او می گوید: «بیش از 20 سال است که با سیم کشی معیوب زندگی می کنم. تصور می‌شود که درد دردی پلاستیک زمانی رخ می‌دهد که شبکه پردازش درد بدن برای واکنش بیش از حد به محرک‌های دریافتی مجدداً پیکربندی شود. این نوع حساسیت زمانی اتفاق می‌افتد که سیگنال‌های درد مداوم به طور دائم کانال‌های یونی عصب را تغییر می‌دهند و حتی احساسات خفیف را از احساسات دردناک غیرقابل تشخیص می‌کنند.

از طرف دیگر، این درد ممکن است ناشی از کاهش انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند اندورفین باشد که مسکن‌های طبیعی بدن هستند و جریان سیگنال‌های درد را مسدود می‌کنند. این اغلب نشانه ای از آسیب به سیستم تعدیل درد کاهش یافته (DPMS) است، شبکه ای از نواحی مغز که می توانند با تحریک مناسب درد را تسکین دهند. یکی از شناخته شده ترین عملکردهای آن اثر دارونما است که باعث می شود بیمار پس از احساس بهبودی احساس بهتری داشته باشد. مجموعه دیگری از مکانیسم‌هایی که به عنوان درد درد شناخته می‌شوند، چیزی است که به ناراحتی ناخن‌های کف دست اجازه می‌دهد تا درد مته دندانی مورد استفاده روی دندان را کاهش دهد.

این فقط سیستم عصبی نیست که مقصر است. آندریاس گوبل، محقق درد در دانشگاه لیورپول، مدت‌ها پیشنهاد کرده است که آنتی‌بادی‌هایی که جریان خون را برای شناسایی و جلب توجه عوامل بیماری‌زا کنترل می‌کنند، ممکن است به اشتباه به اعصاب بیمار حمله کنند.

نتایج تجربی که در سال 2021 منتشر شد، نشان داد که نوعی آنتی بادی به نام ایمونوگلوبولین G را می توان از افراد مبتلا به فیبرومیالژیا (بیماری در بدن که با درد شدید و مجموعه ای از علائم مرتبط مانند خستگی و مشکلات مشخص می شود) به دست آورد. شناخته شده به عنوان شناختی) هنگامی که به موش تزریق می شود، حساسیت های مشابهی ایجاد می کند. این نشان می دهد که تغییرات در سیستم ایمنی ممکن است باعث شروع درد ناشی از سایش پلاستیک شود. او قصد دارد مطالعات مشابهی را روی کووید طولانی مدت انجام دهد، زیرا این بیماری با درد ناشی از پوشیدن پلاستیک نیز همراه است.

در سکوت رنج می برند

اما مکانیسم های فیزیکی تنها بخشی از مشکل خواهند بود. برای درک این درد، اینکه فرد چه احساسی دارد نیز بسیار مهم است. مطالعات نشان داده اند که اثرات نامطلوب در دوران کودکی می تواند احتمال ایجاد سویه های پلاستیکی را در بزرگسالی افزایش دهد. همچنین ممکن است سابقه بیماری هایی مانند افسردگی و اضطراب وجود داشته باشد.

راجش مونگلانی، نایب رئیس انجمن درد بریتانیا، می‌گوید: «طناب نخاعی مانند پالمپسست است. او می افزاید: «طناب نخاعی حافظه را ذخیره می کند. عوامل اجتماعی نیز می توانند مشکل را بدتر کنند. علاوه بر این، پیامدهای عاطفی منفی درد، مانند ناتوانی در کار، بیگانگی اجتماعی و افسردگی نیز می تواند منجر به فعال شدن همان مناطق مغز شود که می تواند شدت درد را افزایش دهد.

این همه پیچیدگی به این معناست که درد استفاده از پلاستیک با مصرف قرص حل نمی شود. در واقع، وقتی صحبت از دارو به میان می‌آید، رایج‌ترین شکل‌های تسکین درد، مواد افیونی مانند مورفین، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند آسپرین، یا داروهای ضد افسردگی مانند دولوکستین هستند. آنها یا در برابر درد جراحی پلاستیک بی اثر هستند یا می توانند باعث درد شوند. زخم معده در صورت اعتیاد یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در مورد مواد افیونی با عوارض جانبی ناخوشایند.

اما برخی از مداخلات می توانند تفاوت بزرگی ایجاد کنند. تحقیقات نشان داده است که گوش دادن به توصیه های حرفه ای و مهمتر از همه اعتماد به اعتماد متخصصان پزشکی می تواند به راحتی درد را از درد مزمن دور کند. یافتن چنین همدلی سخت است، زیرا درد ناشی از استفاده از پلاستیک احساسی است که نمی توان آن را به هیچ منبع فیزیکی نسبت داد.

زمانی که اولین جراحی های چارلوود نتوانست درد را تسکین دهد. او در لیست انتظار برای تزریق استروئید با هدایت اولتراسوند قرار گرفت، مجموعه ای از روش ها با هدف شناسایی و از کار انداختن اعصاب نامناسب. کار آسانی نبود و پرستاران مجبور شدند استخوان‌های گردن او را دستکاری کنند تا پزشک بتواند نقطه مناسب را سوراخ کند. او با یادآوری آن دوره می گوید: «به نظر کمی قرون وسطایی به نظر می رسید.

بیماران درد پلاستیک به تدریج شناسایی می شوند. آنها قبل از آزمایشات تجربی توسط محققان بررسی می شوند و گاهی اوقات به عنوان نمونه برای مقالات منتشر شده در مجلات درد انتخاب می شوند. پزشکان متخصص نیز آنها را به دوره های مدیریت درد ارجاع می دهند، به جای اینکه آنها را تشویق کنند که به دنبال یک جستجوی طاقت فرسا برای درمان بالقوه وجود نداشته باشند. چنین دوره هایی اغلب بر ارائه ابزارهای مورد نیاز بیماران برای به دست آوردن مجدد کنترل زندگی خود و همچنین ایجاد حس اجتماعی تمرکز دارند.

این رویکرد می تواند اشکال مختلفی داشته باشد، از کلاس های علم درد گرفته تا درمان شناختی رفتاری، فیزیوتراپی یا ورزش. واقعیت مجازی نیز در حال آزمایش است زیرا به بیماران اجازه می‌دهد تا فعالیت‌های دنیای واقعی را در امنیت خانه‌های خود تجربه کنند. در حالی که چنین روش هایی گران و زمان بر هستند، بسیاری از بیماران می گویند که موثر هستند. چارلوود که جراحی های غیرضروری و مضر را به یاد می آورد، با این دیدگاه موافق است. او می گوید افرادی که درد را تجربه می کنند در نهایت به مدیریت درد روی می آورند.

مقداری آرامش

در حالی که انتظارات غیر واقعی وضعیت را بدتر می کند، هنوز راه هایی برای کاهش درد استفاده از پلاستیک وجود دارد. دکتر. منگلانی می گوید:یکی از این روش ها استفاده از قارچ های روانگردان مانند سیلوسایبین است.این روانگردان ها بر روی نورون های خاصی اثر می گذارند و اتصالات موجود آنها را مختل می کنند و ترمیم مدارهای معیوب را آسان می کنند و یا ارتباطات جدید بین قسمت های مختلف مغز ایجاد می کنند. چنین الگوهای جدیدی از فعالیت مغز با کاهش موقت افسردگی مرتبط است و به طور بالقوه می تواند به کاهش درد پلاستیک کمک کند.

اواخر تابستان امسال، “پیتر هندریکس” از دانشگاه آلاباما آزمایش بالینی سیلوسایبین را برای نظارت بر تغییرات سطح درد و کیفیت زندگی در بیماران فیبرومیالژیا آغاز خواهد کرد. Tryp Therapeutics، یک شرکت بیوتکنولوژی مستقر در کانادا، همچنین قصد دارد اثرات نوعی سیلوسایبین مصنوعی را بر روی بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا و سندرم روده تحریک پذیر آزمایش کند.

* صفحه یک نسخه خطی مانند کاغذ پوست یا کتاب که متن آن خراشیده شده یا شسته شده و مجددا استفاده شده است.