انتقاد تند جمهوری اسلامی از روابط ریاست جمهوری با طالبان/ آیا تسلیم شدن در برابر طالبان افتخار، حکمت یا مصلحت است؟

در این مقاله آمده است؛

سالیان متمادی است که بر این باور بوده اند که اصول “عزت، حکمت و مصلحت” باید در کانون کنش سیاسی، به ویژه در روابط بین الملل قرار گیرد. اگر به عملکرد خود در ارتباط با دولت خودخوانده طالبان در دوران حکومت دو ساله این گروه تروریستی تکفیری بر افغانستان نگاه کنیم، آیا این مدرک نشان می دهد که ما به این دستورالعمل عمل کرده ایم؟

کاملا منطقی است که ما با هیچ یک از کشورهای همسایه از جمله طالبان افغانستان وارد جنگ نمی شویم. لازمه حکمت هم همین است.

آیا نادیده گرفتن وضعیت هیرمند با توجیهات بی اساس برخی از نمایندگان پارلمان اروپا و برخی از دیپلمات های ما منطقی است یا عاقلانه است؟

آیا منطقی است یا عاقلانه است که سفارت افغانستان در تهران را به طالبان بسپاریم و نه تنها امتیازی بگیریم، بلکه با گستاخی روزافزون طالبان و مطالبات روزافزون این گروه متحجر مواجه شویم. ? حساب عزت روشن است.

عزت چه ربطی به سکوت در برابر خون ناعادلانه عزاداران حسینی در غزنی افغانستان دارد که پرچم حسینی را برافراشتند و سعی کردند محرم را زنده نگه دارند و توسط طالبان به شهادت رسیدند؟ آیا خون فلسطینی هایی که به دست صهیونیست ها کشته شدند رنگین تر از خون کشته شدگان افغانستان به دست همپیمانان اسرائیل یعنی طالبان به جرم عزاداری حسینی است؟ چگونه است که ما برای ترور مردم فلسطین به دست صهیونیست ها سر و صدا می کنیم، اما در مورد ترور عزاداران حسینی در افغانستان به دست طالبان، مزدوران آمریکا و صهیونیسم سکوت می کنیم؟ آیا چنین سکوتی با مصلحت سازگار است یا با حکمت یا با عزت؟ ما نمی‌خواهیم با قاتلان این عزاداران حسینی بجنگیم، اما چگونه می‌توان ادامه امتیاز دادن به آنها را توجیه کرد و از قصور ظاهری آنها در انجام تعهدات قانونی چشم پوشی کرد؟ این روش قطعا ناقض حرمت و آبروی ملت ایران است.

یکی از مهمترین بخشهای روابط حسن همجواری ما با افغانستان، حمایت ما از مردم این کشور در مقاطع مختلف تاریخی بوده است. این حمایت همیشه شامل همه اقوام و پیروان همه ادیان می شود. متأسفانه حمایت رسمی از طالبان در دو سال گذشته باعث شده است که جمهوری اسلامی افغانستان از چشم مردم افغانستان محو شود و این احساس را در آنها ایجاد کند که ایران طالبان را که دشمن آنها هستند بر آنها انتخاب کرده است.

علاوه بر این، نگاه برخی از تصمیم گیرندگان ما به طرز فکر و هویت طالبان عمیقاً مایه تاسف است. یکی از این افراد از طالبان به عنوان جریان اصلی منطقه یاد کرد و دیگری اخیراً آنها را از تروریست بودن پاک کرد و حتی گفت که دنبال کتاب های شهید مطهری هستند!

اگر این نوع نگاه به طالبان بر اساس ناآگاهی از واقعیت طرز فکر آنها باشد، البته باید در آن تجدید نظر و اصلاح شود و در عین حال افراد ناآگاه به خود اجازه ندهند در مورد آنچه نمی دانند اظهار نظر کنند. . اما اگر واقعیت را غیر از این می دانند و برعکس می گویند، باید مسئولیت این تناقض را در برابر ملت ایران بپذیرند و پاسخگو باشند. جالب است که تنها چند روز پس از سخنان آن دسته از نمایندگان مجلس که به پیروی از حزب طالبان سعی در تبرئه آنها از نقش تروریستی و تظاهر به علاقه مندی به تفکرات شهید مطهری داشتند، سایت المسرد، رسانه های تبلیغاتی استخباراتی طالبان، همه این مناطق را منتشر کرده اند. پنبه المرصاد روز پنجشنبه 9 شهریور در سال 1402 می نویسد: شیعه، خوارج، قادریه و مرجی از «مذاهب باطل و باطل» هستند و «مسلمانان باید خود را از این فرقه های گمراه کننده نجات دهند».

این تفکر واگرا و تکفیر در دو سال گذشته با تسلط طالبان بر افغانستان برای دومین بار در عمل آشکار شده است. حذف فقه جعفری، فارس ستیزی، درهم کوبیدن شیعه، ایجاد محدودیت در عزاداری حسینی، لغو قانون اساسی برای حاکم شدن ولایت فقیه طالبان بر کشور و ایجاد نظام نژادپرستی افراطی در جامعه افغانستان با سلطه انحصاری و بلامنازع مردم پشتون، از جمله نتایج تفکر مخالف این گروه. در مورد شخصیت تروریستی طالبان، بهتر است نمایندگان این گروه نگاهی به اظهارات صریح مجامع بین المللی از جمله سازمان ملل داشته باشند که افغانستان تحت سلطه طالبان را مرکز تروریسم در منطقه می دانند. و نظرات آنها را تصحیح کنید.

جمع بندی این نوع برخوردها خارج از چارچوب منافع ملی نشان می دهد که عده ای در هیأت حاکمه ما دانسته یا ندانسته تلاش می کنند شرافت ملی ما را خدشه دار کنند. نتیجه این مزایده گسترش تفکرات مخالف و تکفیری- تروریستی در منطقه خواهد بود که طالبان از حامیان آن هستند. این تفکر به ویژه برای نظام جمهوری اسلامی خطرناک است و آن را به جایی خواهد رساند که حتی ملت ایران کوچکترین احساس تعلق به آن را نداشته باشد.

27302