چرا معیارهای زیبایی زنان در زمان قاجار چاقی و سیبیل بود؟

در دوره قاجار، ایرانیان بیشتر به زنان چاق علاقه داشتند و چاق بودن معیار زیبایی زنان در دوره قاجار بود.

به گزارش پی ام آپ: ویژگی های زنان در دوره قاجاریه خاص بود. یکی از وظایف مهم زنان، مراقبت از فرزندان بوده است. در عصر قاجار، زنان از نظر تولید برای خانواده و امرار معاش نقش مهمی در امرار معاش خانواده داشتند که بر اقتصاد کشور اثر گذاشت.

از زمان فتحعلی شاه، زنان در دربار قاجار حضوری جداگانه یافتند. به گفته میرزا تقی خان سپهر، تعداد زنان فتحعلی شاه حدود هزار زن بود که دویست و شصت فرزند داشتند و از این فرزندان تنها صد و یک نفر باقی مانده بود.

لباس زنان قاجار

شرایط حقوقی زنان در دوره قاجار در تاریخ ایران، خیلی بد بود، بدین دلیل که انها از ارزشی به اندازه دارایی‌های مردان برخوردار نبودند.

آنها از نظر مردان چیزهای زیبایی را بر روی زنان قرار می دهند. زنان حق انتخاب سبک پوشش خود را نداشتند زیرا از اساسی ترین حقوق خود دور بودند.

تقابل فرهنگ سنتی و مدرن یکی از دلایل تغییر پوشش زنان در دوره قاجار بود.

عواملی که باعث گسترش فرهنگ غرب در داخل کشور شد، علاقه حاکمان قاجار به ایجاد روابط سیاسی و فرهنگی و انقلاب صنعتی و توسعه فکری در اروپا بود.

به این نکته توجه کنید که شاهان قاجار تحولات فکری و عقیدتی اروپا را درک نمی کردند و تنها به ظواهر و نیازهای مادی خود توجه داشتند.

اگر شاهان در این دوره عاقل بودند، شاهد تحولات فرهنگی و اقتصادی بزرگی در کشور بودیم.

از نظر حجاب، زنان در دوره قاجار مذهبی بودند و به شریعت اهمیت زیادی می دادند. در سفرنامه های ایران می بینیم که زنان معمولی عموماً حجاب خود را با پوشیدن روسری حفظ کردند.

از این رو زنان این زمان برای حفظ حجاب خود لباس های گشاد و بلند می پوشیدند.

اما در کنار مذهب در تعیین پوشش، موارد دیگری مانند وضعیت اقتصادی، فرهنگ و سیاست جامعه نیز حائز اهمیت بوده است.

چاقی معیار زیبایی زنان دوره قاجار است

احتمالا پس از دیدن عکس های زنان دوره قاجار به خصوص دوره ناصری این سوال برای شما پیش آمده که چرا زنان تا این حد چاق هستند؟ یکی از دلایلش علاقه مردها به زنان چاق در آن دوره است!

آخرین سلسله ترکان که بر ایران حکومت کردند. آنها طایفه قاجار بودند که حکومتشان توسط رضاخان پهلوی سرنگون شد.

یکی از معیارهای زیبایی و جذابیت یک زن در زمان قاجار، درست مانند سایر طوایف ترک حکومت ایران، چاقی بود! البته چاقی در دوره قاجار رایج شد و اهمیت مردان قاجار در این امر بیش از سایر سلسله های ترک شد.

در قدیم (قبل از رنسانس) در کشورهای غربی، چاقی مظهر ثروت بود. به این ترتیب افراد چاق دارای توانایی هایی مانند خوب غذا خوردن و چاق شدن نماد ثروت بودند.

این مسأله در میان طبقه اشراف غرب به حدی مهم شد که حکام و ثروتمندان، کل غذای خورده شده را پس از صرف غذا به عمد (به عنوان مثال با بردن انگشت به حلق) برمیگردانند تا معده‌ی خود را خالی کنند و مجددا غذا بخورند!

در صورتیکه هیکلهای فقرا، نحیف و لاغر بود؛ به این معنی که آن‌ها از بضاعت مالی برای صرف غذای مناسب برخوردار نبودند ولی عقیده‌ی قاجاریان درخصوص زنان چاق این بود که نوعی زیبایی برای زنان محسوب می‌شود؛

به گونه‌ای که تعداد زنان چاق در عکسهای آن دوره، بسیار بیشتر از مردان فربه بود. ملاک زیبایی زن در دوران قاجار از نظر ایرانیان، به جای صورت، چاقی او بود و در دربار شاهان قاجار، زنان فربه، بسیار محبوب بودند.

علت سیبیل داشتن زنان قاجار

در دوران قاجار، زنان سیبیل نداشتند. در این دوره فقط ناصر الدین شاه، دوربین عکاسی داشت و به زنانی علاقه داشت که چاق و سیبیل دار و ابروهای پیوندی داشتند.

به همین علت ناصر الدین شاه برای عکس گرفتن، زنانی را در اولویت قرار می‌داد که در طبعش خوب باشند و علاوه بر چاق بودن، ابروهای کشیده و سیبیل‌های پرپشت داشتند.

معمولا برخی از این زنان قاجار برای عکس گرفتن سیبیل می کشیدند در حالی که در زندگی واقعی خود هیچ سیبیلی نداشتند.

وظایف زنان قاجار در خانه.

یکی از وظایف مهم زنان در زمان قاجار، مراقبت از فرزندان بود، زیرا همه زنان ایرانی در گذشته دارای فرزند فراوان بودند.

بیشتر زنان در سن 30 سالگی به دلیل ازدواج های زودهنگام مادربزرگ محسوب می شدند.

در زمان قاجار، وظایف مادری مادران به دلیل ازدواج زودهنگام فرزندانشان چند سال بیشتر دوام نمی آورد. این بدان معناست که مادران فقط تا سن 11 تا 12 سالگی می توانند از فرزندان خود مراقبت کنند.

در خانواده های معمولی، زنان وظایفی غیر از تربیت فرزندان داشتند، از جمله نظافت خانه، آشپزی، دوختن و گلدوزی لباس اعضای خانواده و خرید بیرون از خانه.

آنها علاوه بر این مسئولیت ها، کارهای دیگری از جمله قالی بافی، پشم ریسی و سایر صنایع دستی انجام می دادند.

وظایف زنان قاجار، علت چاقی زنان قاجار، نحوه ازدواج زنان قاجار، چاقی یکی از دلایل علاقه مردان به زنان قاجار بوده است.

ازدواج زنان قاجار

فاصله کودکی و ازدواج دختران در دوران قاجار کوتاه بود.

اکثر دختران بین سنین هفت تا سیزده سال ازدواج کرده بودند.

از جمله عواملی که در افزایش این ازدواج های زودهنگام موثر بوده است می توان به کسب استقلال اقتصادی، رشد سریع دختران در آن روزگار و پایین بودن میانگین امید به زندگی به دلیل شیوع بیماری ها اشاره کرد.

دختر و پسر حق انتخاب همسر آینده خود را ندارند. ازدواج دائم یکی از رایج ترین شکل های ازدواج بود.

ازدواج موقت یا صیغه دختر و زن بر اساس قرارداد و توافق از دیگر ازدواج های رایج به شمار می رفت.

خانواده ها به دلیل فقر مالی به ازدواج موقت دخترانشان رضایت دادند.

صیغه زنان در جامعه کاملاً قابل قبول بود و پس از پایان دوران عقد صیغه زنان به راحتی با دیگری ازدواج دائم کردند.

شکل دیگری از ازدواج شامل دختران یا زنانی بود که از طریق جنگ ها اسیر و فروخته می شدند یا به سرقت می رفتند یا به بردگی معامله می شدند.

نقش زنان قاجار در تولید اقتصادی

زنان در دوران قاجار نقش مهمی در شیوه تولید خانواده و در امر امرار معاش داشتند که در اقتصاد کشور مؤثر بود.

زنان از قدرت بدنی خود در دامداری و کشاورزی استفاده می کردند.

ازدواج با زنان بیوه در میان قبایل ترکمن از اولویت بیشتری برخوردار بود. چون در قالی بافی و دامداری تجربه داشتند.

ارزش یک زن با توانایی های تولیدی او تعیین می شد. هر دختر پس از ازدواج؛ او فرش دستباف خود را به خانه شوهرش می آورد تا با دقت و حوصله ای که به فرش می کند، صبر و وفاداری خود را به همسرش نشان دهد.

خدمت کاری زنان به عنوان یکی از عرصه‌های اشتغال رایج محسوب میشد که با عناوینی همچون «گیس سفید» و دایه در نزد خاندان‌های متمول شناخته می‌شد، به طوری که در به گردش درآوردن چرخ زندگی خانواده‌های متمول، نقش مهمی داشتند؛ زیرا زنان در چنین خانواده هایی برای حفظ ظاهر اشرافی از تربیت فرزندان خودداری می کردند و برخی دیگر از وظایف زنان خانه دار مانند آشپزی، خرید از بازار و نظافت منزل را بر عهده نداشتند.

طب سنتی یکی دیگر از مشاغل خدماتی از دیگر مشاغل زنان بود.

زنان، اقدام به تشکیل بیمارستان و یا درمانگاه عمومی در یکی از تکایای تهران کرده بودند و مراجعان بانوان را معاینه می‌کردند.

سهم زنان دوره قاجار در مبادلات تجاری و بازار، بسیار کم بود؛ یعنی یا مثل فروشندگان دوره گرد در منازل، پارچه می‌فروختند و یا به دست فروشی در خیابانها می‌پرداختند.