تخفیف آخر هفته سینمانیوز فیلم «پسران بد» علیرضا داودنژاد را این هفته روی کاناپه تماشا کنید | پسرا نه چندان بد

بهزاد وفاخواه «پسران بد» در سال 1358 ساخته و در سال 1359 اکران شد و مربوط به دورانی است که «جوانان» هم تیتر اخبار و هم سوژه روز سینمای ایران بود. «جوانان» آن زمان که باید آینده ای کاملا متفاوت می ساختند. موسیقی متن اصلی فیلم «پسران بد» به کارگردانی علیرضا داودنژاد، شیمی عجیبی است که بین دو دوست و دختری که در میانه راه در حال سفر است و نامش «درمده» است، جریان دارد. سیاوش و رضا خارج از فیلم با هم دوست بوده اند و درگیری بین آنها و رابطه گاه پرتنش و عمدتا صمیمانه آنها بر فیلم تاثیر گذاشته است.

وقتی فیلمی را که برای اولین بار در نوجوانی دیدید، بیش از دو دهه بعد دوباره تماشا می‌کنید، بزرگترین سوالی که از خود می‌پرسید این است که “آیا هنوز هم به همان خوبی که هست؟” فیلم خوبی بود یا شرایط سنی و زمان باعث شد تجربه تماشای خوبی داشته باشد؟» زنده ترین تصویری که از فیلم در ذهن من باقی مانده، تصویر دو مرد جوان است که روی نیمکت به خواب رفته اند. یکی جوان چاق و شیرین است و دیگری جوانی لاغر و زیبا با موهای شیک (مد آن زمان!) و سرش روی پاهایش. یکی من یادم نیست کجای فیلم بودند و چرا اینطور خوابیده بودند، اما این تصویر (شاید از عکس های فیلم) بیش از هر تصویر دیگری در ذهنم نقش بسته است. این فیلم یک شیمی عجیب بین دو دوست دارد که یکی او چاق و مهربان و مبتذل است و دیگری لاغر و زیبا و کمی خجالتی و حالا اینها با دختری ترکیب شده که موهایش را بلند کرده و غیرقابل پیش بینی بودن رفتارش فضا را کمی تهدیدآمیز کرده است.

«پسران بد» در سال 1358 ساخته و در سال 1359 اکران شد و مربوط به دورانی است که «جوانان» هم تیتر اخبار و هم سوژه روز سینمای ایران بود. «جوانان» آن زمان که باید آینده ای کاملا متفاوت می ساختند. داودنژاد در فیلم قبلی با نقش خانواده و پسرش مصوریت رضا به موضوع «جوانی» پرداخته بود و حالا با فیلمنامه ای که با همکاری رضا نوشته به جوانی می پردازد که اولین تصویر از جوانی چیست. . یعنی طغیان.

«پسران بد» یک فیلم جاده ای است. بچه هایشان آنقدرها هم بد نیستند و داستانشان روایتی غیرخطی دارد. با بردن یک دختر به بیمارستان شروع می شود. دو مرد جوان به شدت گیج شده اند و رضا در میان اشک دختر را خواهرش معرفی می کند. سپس به گذشته برمی‌گردیم و رضا را می‌بینیم که با تیر خود در شهر به مسافران شلیک می‌کند، وقتی با دوست قدیمی‌اش سیاوش ملاقات می‌کند، مسافران را پیاده می‌کنند و به سمت شمال می‌روند. شمال که پای ثابت فیلم های داودنژاد است. از اینجا به موازات ماجرای بیمارستان و سرنوشت دختر بستری و ماجرای رابطه او با این دختر در جاده را می بینیم. روایت غیرخطی فیلم تا زمانی که دختر به هوش می‌آید و سپس از بیمارستان فرار می‌کند ادامه می‌یابد و دوباره مثلث سیاوش-رضا-رویا شکل می‌گیرد و داستان او تا پایان فیلم به صورت خطی روایت می‌شود.

نقطه مشترک فیلم، شیمی عجیبی است که بین دو دوست و دختری که در میانه راه سفر می کنند و به اصطلاح «comeuppance» به وجود می آید. سیاوش و رضا خارج از فیلم با هم دوست بوده اند و درگیری بین آنها و رابطه گاه پرتنش و عمدتا صمیمانه آنها بر فیلم تاثیر گذاشته است. صحنه های گفتگوی سه نفره آنها در ماشین و رقابت دوستانه آنها برای دل دختری که از آن چیزی نمی دانند (و ما به عنوان مخاطب از طریق فلاش بک بیشتر در مورد آنها می دانیم؛ مثلاً می دانیم که دختر مسلح است. و قبل از آن این رفتار هیستریک و به شدت خشونت آمیز او با کسانی است که در طول مسیر او را آزار داده اند و به همین دلیل است که وقتی دست خود را به علامت هفت بلند کرد. تیر طرف پسرا گرفته شده ما میترسیم و پسرا نه مثلث دو مرد و یک زن در سفر، مخصوصاً وقتی کمی پیچیده می شود، همیشه در سینما کارساز بوده است و نمونه های ملموس معروفی مانند «ژول و جیم» تروفو یا «غریبه تر از بهشت» ژرموش یا تا حدودی پرویز. «نفس عمیق» شهبازی در سینما خودمان داریم.

عیب اصلی فیلم محافظه کاری آن است که بال باز می کند و مانع از رسیدن آن به سطحی می شود که مثلاً «نفس عمیق» به دست آورده است. پس زمینه ای که برای دختر و قضیه ترتیب داده می شود، ازدواج اجباری با دختر است و نشانه آن است که با وجود اینکه حاضرند در فیلم ها و تجربیات جدید ریسک کنند، اما کاملاً قطع نشده اند. سینمای بدن سوخت و انرژی فیلم برای نمایش آن به عنوان یک داستان کافی نیست تا به عنوان یک فیلم رادیکال به یاد بیاوریم. مانند پرنده ای است که می تواند به آسمان سوم و چهارم پرواز کند، اما به آسمان هفتم نمی رسد.

در پایان، اکنون و در آغاز سال 1403، نمی توان افسوس خورد که پس از گذشت تنها دو دهه، سرنوشت بازیگران بسیار جوان آن که در زمان ساخت فیلم حدود بیست سال داشتند، چنین شد. عجیب. سیاوش حکمت شعار و رضا داودنژاد سال ها با این بیماری مبارزه کردند. یکی با بیماری ام اس و از دست دادن قدرت حرکت و دیگری با بیماری کبد که آخرین راه حل است فروردین امسال به این بیماری تسلیم شد و از دنیا رفت. مقصدی که به صورت نمادین نشانه نسلی شد که در ابتدای ورود تصور می کرد آینده بسیار بهتری را به دور از اشتباهات نسل های گذشته برای خود و کشورش رقم می زند، اما قبل از ورود ناامید شد. میانسال. در حالی که در این فیلم و در همان سکانس، رضا به یادگاری که روی نیمکت دراز کشیده است، می گوید: «باید جیغ بزنی، باید فریاد بزنی، باید بروی، باید تا آخر خط بروی».

نیمکت: قسمت سی فیلم: پسران بد | کارگردان: علیرضا داوودنژاد | نویسنده: علیرضا داودنژاد، رضا داودنژادتهيه كننده: علیرضا داوودنژاد بازیگران: رضا داوودنژاد، سیاوش حکمت شعار، زهرا داوودنژاد، سفرالسادات حبیبیان، بهاره رهنما و… |صبح دی ب 4.8 از 10