دانشمندان برای مشاهده یک جنبه تاریک احتمالی، سیستم گردش خون موش های پیر را به موش های جوان مرتبط کردند و دریافتند که انجام این کار روند پیری را در حیوانات مسن کند می کند و طول عمر آنها را 10 درصد افزایش می دهد.
در سال‌های اخیر، مطالعات به طور فزاینده‌ای نشان داده‌اند که تزریق خون از موش‌های جوان به موش‌های مسن‌تر منجر به طیف وسیعی از مزایای سلامتی از جمله بهبود عملکرد عصبی، کند کردن پیشرفت بیماری‌هایی مانند آلزایمر و طول عمر بیشتر می‌شود. اما اگر این نتیجه تنها نتیجه تزریق گهگاهی خون جوان باشد، جریان ثابت و ثابت خون چه کاری می تواند انجام دهد؟
برای مطالعه جدید که توسط دوک هلث هدایت شد، دانشمندان سیستم گردش خون موش‌های پیر و جوان را با جراحی به هم متصل کردند. این فرآیند پارابیوز هتروکرونیک نامیده می شود و قبلاً برای بررسی اینکه آیا آلزایمر در خارج از مغز ایجاد می شود یا خیر استفاده شده است.
محققان موش های جوان چهار ماهه را با موش های دو ساله مسن تر جفت کردند و سپس سلامت آنها را در یک دوره 12 هفته ای – حدود 10 درصد از امید به زندگی یک موش – زیر نظر گرفتند.
می گفتند در سطح انسانی مثل این است که یک فرد 50 ساله را با یک جوان 18 ساله حدود هشت سال کنار بگذاریم. سپس موش ها جداسازی شدند و به مدت دو ماه دیگر تحت نظر قرار گرفتند تا ببینند این اثرات چقدر طول می کشد.
این موش‌های مسن‌تر پس از آزمایش سالم‌تر به نظر می‌رسند و عمر طولانی‌تری نسبت به موش‌های کنترل داشتند، اگرچه این افزایش نسبتاً اندک بود و به طور متوسط فقط 6 تا 9 درصد بود.
سن اپی ژنتیک بافت‌های خون و کبد آنها به میزان زیادی کاهش یافت و بیان ژن‌های آنها الگوهای ضد پیری مشابه آنچه در فرآیندهایی مانند محدودیت کالری مشاهده می‌شد، به خود گرفت.
اپی ژنتیک به بررسی تفاوت های سلولی و فیزیولوژیکی ناشی از تغییر در توالی دینا می پردازد. اپی ژنتیک اساساً مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که ژن ها را روشن یا خاموش می کند و بر نحوه خواندن ژن ها تأثیر می گذارد. مکانیسم های اپی ژنتیک به تأثیرات محیطی حساس هستند و از عوامل کلیدی در شکل گیری فنوتیپ ها هستند.
در طول دو ماه پیگیری، دانشمندان دریافتند که برخی از فوایدی که به موش‌های مسن‌تر داده شده بود، در طول دوره مطالعه ادامه داشت. در همان زمان، موش های جوان توانستند به سرعت آسیب مولکولی را که از همتایان مسن خود متحمل شده بودند، ترمیم کنند.
وادیم گلادیشف، سرپرست تیم تحقیقاتی می‌گوید: «وقتی به موش‌ها سیستم گردش خون مشترک داده می‌شود، آسیب در موش‌های پیر به موش‌های جوان می‌رسد و سن بیولوژیکی آنها را افزایش می‌دهد.» اما در موش‌های مسن، این فرآیند آسیب آنها را کاهش می‌دهد.
وی افزود: پس از جداسازی، آسیب های منتقل شده از موش های پیر به موش های جوان به مرور زمان پاک می شود، در حالی که در موش های مسن این آسیب به طور دائمی کاهش می یابد.
به گفته محققان، در حالی که آشکارا اتصال سیستم‌های گردش خون پیر و جوان غیرعملی است، اما مطالعات آینده می‌تواند مولکول‌های خاصی را شناسایی کند که به امید مفید بودن در توسعه درمان‌های جدید ضد پیری، فوایدی را ارائه می‌کنند.
جیمز وایت، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: عواملی که باعث این امر می شوند مهم هستند و هنوز شناخته نشده اند. آیا آنها پروتئین هستند یا متابولیت؟ آیا این به خاطر سلول های جدیدی است که موش جوان فراهم می کند یا اینکه موش جوان به سادگی خون پیر و پیر را سرکوب می کند؟ امیدواریم در آینده متوجه شویم.
۵۸۵۸